രംഗം ഒന്ന്:
അരങ്ങേറാന് പോകുന്ന നാടകങ്ങളുടെ പേരുകള് ക്ലാസ്സ്മുറികളിലെ
മുക്കാലി ബോര്ഡുകളില് പല വര്ണ്ണങ്ങളിലുള്ള ചോക്കുകള്
കൊണ്ട് വളച്ചും ചരിച്ചുമൊക്കെ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. കിടിലന്
ഡയലോഗുകള് അങ്ങുമിങ്ങും ഉയര്ന്നു കേള്ക്കുന്നു.
ഗനാലാപനത്തിന്റെയും കൈകൊട്ടി ക്കളിയുടെയുമൊക്കെ
ശബ്ദങ്ങളുമുണ്ട്. എങ്ങും പരിശീലനത്തിന്റെ മുട്ടും വിളിയും.
അച്ചടക്കത്തിന്റെ മൊത്തകുത്തക ഏറ്റെടുത്ത്
വരാന്തയിലൂടെ
ലാത്തുകയാണ്. ഒരു ബോര്ഡില് ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരിക്കുന്നു.
VIII B ക്ലാസ് അവതരിപ്പിക്കുന്നു.... "ദുര്ഗമട പാന്താവുകള്".
എന്റെ കണ്ണു തള്ളി.ഒരു നിമിഷം അന്ധാളിച്ചു പോയി. പിന്നെ ബോധം
വീണ്ടെടുത്തു. എന്നിലെ കലാകാരന് സടകുടഞ്ഞു. അധ്യാപക
രക്തം തിളച്ചു.നാടകാചാര്യന് എന്ന് തോന്നിക്കുന്ന ഗ്രൂപിലെ
അല്പം മുതിര്ന്ന ഒരു വിദ്യാര്ഥിയെ അടുത്തു വിളിച്ചു.
"എന്താ നാടകത്തിന്റെ പ്രമേയം"?
"അത്...സ്വാതന്ത്ര സമര കാലത്ത് സാധാരണക്കാര് അനുഭവിച്ച .... "
"very good...നല്ല തീം..."
"നാടകത്തിന്റെ പേര്?"
"ഇതാണ് സര്..." അത്യുല്സാഹത്തോടെ അവന് ബോര്ഡിലേക്ക് ചൂണ്ടി
"ആരാ ഇത് സെലക്ട് ചെയ്തത്?"
"ഞങ്ങള് തന്നെ...ലൈബ്രറിയില് നിന്ന്...."
"ആ പുസ്തകമെവിടെ?"
"ഇല്ല സര്, അതില് നിന്ന്... പകര്ത്തിയതാ...
പകര്പ്പെടുത്ത നാടകാചാര്യന് പറ്റിച്ച പണിയാവും! മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു
നാടകത്തിന്റെ പേര് "ദുര്ഘട പാതകള്" എന്നു തിരുത്തി ശരിയാക്കി
രംഗം രണ്ട്:
സ്ത്രീയുടെ വേഷമാണ് അഷ്റഫ് എന്ന വിദ്യാര്ത്ഥിക്ക്.
പുള്ളിപ്പാവാടയും ബ്ലൌസും ധരിച്ച ഗ്രാമീണ യുവതി. നാടകം
അരങ്ങു തകര്ക്കുകയാണ്. ഗ്രാമങ്ങളില് പട്ടാളത്തിന്റെ പേക്കൂത്ത്...
കര്ഷകരുടെ ദീന രോദനം...കുട്ടികളുടെ നിലവിളി...
കര്ട്ടന് പിറകില് പാവാടയും ബ്ലൌസും ധരിച്ചു അഷ്റഫ്
രംഗപ്രവേശനത്തിന് റെഡിയായി നില്പ്പുണ്ട്. ആദ്യാപകരുടെ
മുഖത്ത് നോക്കുമ്പോള് അവന് ഒരു നാണക്കാരിയെപ്പോലെ...
ഇത്രയും സമയം വേഷമണിഞ്ഞു നില്ക്കാനുള്ള അവന്റെ കലാ
ചാരുതയെ ഞാന് മനസ്സില് അഭിനന്ദിച്ചു. ഇടയ്ക്കു വേദിയില്
ചില കഥാപാത്രങ്ങള്ക്ക് ഡയലോഗ് പിഴക്കുന്നു...ചിലര് പരുങ്ങുന്നു...
ഒരു വിധത്തില് നാടകം അവസാനിച്ചു.പക്ഷെ നമ്മുടെ 'പാവാടക്കാരി'
ഇപ്പോഴും വേദിക്ക് പിറകില് തന്നെ! തന്റെ രംഗം കഴിഞ്ഞു പോയതും
നാടകം തീര്ന്നതുമറിഞ്ഞ് അവന് തച്ചന്റെ മരപ്പാവ പോലെ
നില്ക്കുകയാണ് !!
തോഴിമാര് രാജകുമാരിയെ ആനയിക്കുന്ന പോലെ 'സഹനടന്മാര്'
അവനെ അടുത്ത ക്ലാസ്സ് റൂമിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്നതു കണ്ടു.
പിന്നെ എന്ത് നടന്നുവോ അവോ..!
കലോല്സവ വേദികളുണരുമ്പോള് ഇന്നും എന്റെ മനസ്സില്
ആദ്യം ഓടിയെത്തുക ഈ സംഭവമാണ്.
നിഷ്കളങ്ക ബാല്യങ്ങള്... അവരുടെ മനസ്സെത്ര മനോഹരം!